.

  

   Jan Kasprowicz to postać interesująca. Swoim życiem zasłużył na miano patrona młodych ludzi. Był cenionym poetą, dramaturgiem, krytykiem, tłumaczem.
   Urodził się 12 grudnia 1860 r. w Szymborzu pod Inowrocławiem. Syn chłopa analfabety. Uczył się w pruskich gimnazjach w Inowrocławiu, Opolu, Raciborzu, Poznaniu, gdzie w 1884 roku zdał maturę.
   Jako gimnazjalista brał czynny udział w konspiracji samokształceniowej i patriotycznej. Za tą działalność był usuwany ze szkół. Dzięki poparciu Józefa Ignacego Kraszewskiego debiutował w "Kłosach", pod kryptonimem Jan K.
   W czasie kilkumiesięcznych studiów filozoficznych i historycznych w Lipsku (1884 r.) należał do grupy socjalistów skupionej wokół Ludwika Krzywickiego i opublikował parę utworów w prasie proletariatu: "Walce klas" (1884 - 1885) i "Przedświcie". W latach 1884 - 1888 studiował na Uniwersytecie Wrocławskim i działał w legalnych polskich i niemieckich organizacjach studenckich. Za związek z konspiracyjnym, bliskim socjaldemokratom stowarzyszeniu niemieckim "Pacific" był dwukrotnie aresztowany i w końcu został skazany na pół roku więzienia. W tym okresie zyskiwał coraz większą sławę jako poeta i publicysta.
   W 1886 roku ożenił się z Teodozją Szymańską. Był to związek zaledwie kilkumiesięczny, mimo to pozostawił echa w twórczości Kasprowicza (poemat "Miłość"). Na przełomie 1888 - 1889 przeniósł się do Lwowa, gdzie został redaktorem "Kuriera Lwowskiego". Pisał tu artykuły literackie, polityczne (głównie o zaborze pruskim), recenzje teatralne, sprawozdania sądowe. Działał społecznie w Kole Literacko-Artystycznym, "Sokole" i Towarzystwie im Staszica, a około 1894 roku został członkiem Ligi Narodowej.
   W 1893 roku ożenił się z Jadwigą Gąsowską. Małżeństwo to rozpadło się 8 lat później - Kasprowiczowa odeszła ze Stanisławem Przybyszewskim.
   W latach 1902 - 1906 wchodził w skład redakcji narodowo-demokratycznego "Słowa Polskiego" jako recenzent teatralny. W 1904 roku doktoryzował się na podstawie pracy o liryce Teofila Lenartowicza i 5 lat później objął specjalnie utworzoną katedrę filologii porównawczej Uniwersytetu Lwowskiego im. Jana Kazimierza.
   W 1911 roku ożenił się z Rosjanką Marią Bumn i w tym związku odnalazł szczęście i spokój. W 1914 roku brał udział w interwencji na rzecz uwolnienia Włodzimierza Lenina uwięzionego przez władze austriackie w Nowym Targu. W okresie I wojny światowej, związany z Narodową Demokracją, reprezentował orientację prokoalicyjną.
   W 1920 roku ze Stefanem Żeromskim i Władysławem Kozickim uczestniczył w akcji plebiscytowej na Warmii i Mazurach. Rok później objął stanowisko rektora na Uniwersytecie we Lwowie. Od 1924 roku przebywał stale na Harendzie w Poroninie. Tam też 1 sierpnia 1926 roku zmarł.
   Jan Kasprowicz jest wybitnym przedstawicielem okresu Młodej Polski. Jego pierwsze liryki ukształtowały się pod wpływem naturalizmu. Są to wiersze przepełnione społecznym buntem i tematyką chłopską, co jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę chłopskie pochodzenie poety. Ich przykładem mogą być "Sonety z chałupy". Następnie jego utwory nabrały cech modernistycznych.
   Autor odwoływał się do modnych kierunków: impresjonizmu, symbolizmu ("Krzak dzikiej róży"), czy ekspresjonizmu ("Ginącemu światu"). Podejmował reprezentatywną dla epoki tematykę : pejzaże górskie, katastroficzne wizje, zagładę ludzkości. "Wadził się" z Bogiem i występował przeciwko stworzonemu przez Niego światu, w którym akceptowane jest zło. W końcu prezentował postawę franciszkańską i wyrażał pochwałę życia, w którym " nie ma nic szczególnego".
   Kasprowicz zawsze pamiętał o kraju. Był wielkim patriotą i czynnie działającym obywatelem, któremu nieobojętny był los bliźniego. Dążył do zgłębienia wiedzy i podkreślał znaczenie kultury w życiu społeczeństwa. Dlatego właśnie służy uczniom I LO w Świdnicy jako przykład do naśladowania.